Sinds maandag 16/1 weten we wie dit voorbije seizoen van "The Bachelor" op VTM heeft gewonnen. Het is de Antwerpse Shari die met haar hoofdprijs naar huis mocht ... de Hasseltse Jeoffrey.
Het was geen super seizoen qua televisiespektakel, maar de gespecialiseerde pers heeft er alleszins van gesmuld. Reeds van voor de eerste aflevering werd Jeoffrey keihard aangepakt, en stelde men luidop zijn hele hebben en houden ten toon met de vraag of hij echt wel zo succesvol was als hij liet uitschijnen. En het ging alleen maar van kwaad naar erger. Zo erg dat je je op den duur begon af te vragen of je medelijden moest gaan hebben met het meisje dat The Bachelor wint. En blijkbaar deed onze Bachelor daar zelf ook gewoon aan mee, getuige een interview dat hij op maandag 16 januari (de dag van de finale dus) gaf waarin hij stelde dat hij al van in Thailand bij de laatste 4 wist wie de winnares ging zijn, en dat hij gewoon de andere 3 aan het lijntje hield om "goede TV te maken".
We hopen maar dat die laatste woorden wat verdraaid zijn door de vakpers en niet echt zo uitgesproken zijn, want anders is het echt wel heel erg gesteld met deze jongeman. Op zo'n manier kan en mag je niet spelen met de gevoelens van andere mensen. Vooral niet omdat in het TV-programma iedereen even veel aandacht leek te krijgen, en alle meisjes de indruk kregen dat Prince Charming op hen verliefd was. Goede TV? Twijfelachtig. En wat een gestuntel toen aan finaliste Nathalie moest duidelijk gemaakt worden op zo lang gerekt mogelijke manier dat ze bedankt was, maar er toch voor het andere meisje ging gekozen worden. Je zou spontaan de TV uitzetten bij zo veel opgeklopt schuim.
En ja, er komt nog een aflevering volgende week waarin we gaan weten of Jeoffrey en Shari een koppel zijn geworden en of ze het nog altijd zijn. Winnares Shari werd ondertussen al overal geinterviewd, maar gaf aan dat de opnames al lang geleden zijn, wat bevestigd werd toen finaliste Nathalie in de laatste aflevering het had over dat ze in augustus van job ging veranderen. Zes maanden lang je relatie geheim moeten houden? Zeer twijfelachtig of dat lukt als je ondertussen wel buiten moet komen. Ik ga alleszins de laatste aflevering aan mij laten voorbij gaan, want mijn trek in deze Bachelor is helemaal voorbij. Boeken dicht, en hopen dat we terug wat betere TV krijgen.
dinsdag 17 januari 2012
maandag 9 januari 2012
Revenge: adembenemende wraak
Revenge is bij ons in België nog niet aangekocht door een zender, wat hopelijk nog komt, want deze nieuwe Amerikaanse serie die in september 2011 het daglicht zag is echt wel de moeite van het bekijken waard tot dusver. Al is het niet supermakkelijk te bespreken, toch even een poging ...
Het verhaal draait rond een mooie jongedame genaamd Emily Thorne, die zich kom vestigen in "The Hamptons", het exclusieve oord voor de richesse aan de Oostkust van de Verenigde Staten. Emily lijkt een weeskind te zijn dat met veel geldreserves is opgegroeid, en net als de andere 'Hamptonnaars' niet weet aan wat het geld allemaal uit te geven. Ze verbergt echter een duister geheim, want in werkelijkheid noemt ze Amanda Clarke, en is ze de dochter van een man die in de Hamptons zat met zijn rijke vrienden en collega's, tot die een zondebok nodig hadden om wat duistere zaakjes kwijt te raken. Toen de dochter nog klein was viel de politie plots binnen en werd vaderlief weggesleept en voor het gerecht gebracht. Al zijn "maatjes" getuigden plots tegen hem, en de vrouw waar hij verliefd op was, liet hem in de steek. Nu tientallen jaren later is Amanda AKA Emily terug in The Hamptons, en dat voor maar 1 doel: wraak ("revenge"). In de eerste afleveringen brengt ze elke aflevering 1 van haar vaders zogenaamde vrienden ten val, op typische Hamptons-manier: door hen ten schande te maken in het openbaar, hun geld te ontfutselen, of via overspel, of welke manier er ook voor zorgt dat de samenleving hen plots als een baksteen laat vallen en hen net niet met stokken The Hamptons laat uitzetten.
De plot is geweldig goed uitgewerkt, en nog vrij geloofwaardig ook. Je voelt ook mee met Emily, en je geniet als kijker mee als haar plannetje weer eens goed uitdraait en alweer 1 van de zogenaamde slechterikken in het zand bijt. Dat de hoofdrol gespeeld wordt door de mooie Emily Van Camp is ook meegenomen, en omdat het altijd zomert in The Hamptons is er geregeld wat mooi schaars gekleed te zien ... dat helpt natuurlijk ook wel. Maar zelfs als je dat even vergeet is vooral de toonzetting van het verhaal lekker genieten, en dankzij het grote mysterie waarvan telkens stukjes woorden blootgegeven, kan je toch weer iedere keer vol spanning uitkijken naar een volgende aflevering. Ook deze serie is wat mij betreft een super-aanrader ... Kijken!
Het verhaal draait rond een mooie jongedame genaamd Emily Thorne, die zich kom vestigen in "The Hamptons", het exclusieve oord voor de richesse aan de Oostkust van de Verenigde Staten. Emily lijkt een weeskind te zijn dat met veel geldreserves is opgegroeid, en net als de andere 'Hamptonnaars' niet weet aan wat het geld allemaal uit te geven. Ze verbergt echter een duister geheim, want in werkelijkheid noemt ze Amanda Clarke, en is ze de dochter van een man die in de Hamptons zat met zijn rijke vrienden en collega's, tot die een zondebok nodig hadden om wat duistere zaakjes kwijt te raken. Toen de dochter nog klein was viel de politie plots binnen en werd vaderlief weggesleept en voor het gerecht gebracht. Al zijn "maatjes" getuigden plots tegen hem, en de vrouw waar hij verliefd op was, liet hem in de steek. Nu tientallen jaren later is Amanda AKA Emily terug in The Hamptons, en dat voor maar 1 doel: wraak ("revenge"). In de eerste afleveringen brengt ze elke aflevering 1 van haar vaders zogenaamde vrienden ten val, op typische Hamptons-manier: door hen ten schande te maken in het openbaar, hun geld te ontfutselen, of via overspel, of welke manier er ook voor zorgt dat de samenleving hen plots als een baksteen laat vallen en hen net niet met stokken The Hamptons laat uitzetten.
De plot is geweldig goed uitgewerkt, en nog vrij geloofwaardig ook. Je voelt ook mee met Emily, en je geniet als kijker mee als haar plannetje weer eens goed uitdraait en alweer 1 van de zogenaamde slechterikken in het zand bijt. Dat de hoofdrol gespeeld wordt door de mooie Emily Van Camp is ook meegenomen, en omdat het altijd zomert in The Hamptons is er geregeld wat mooi schaars gekleed te zien ... dat helpt natuurlijk ook wel. Maar zelfs als je dat even vergeet is vooral de toonzetting van het verhaal lekker genieten, en dankzij het grote mysterie waarvan telkens stukjes woorden blootgegeven, kan je toch weer iedere keer vol spanning uitkijken naar een volgende aflevering. Ook deze serie is wat mij betreft een super-aanrader ... Kijken!
The Voice van Vlaanderen: de battles
Zoals jullie in een eerder bericht al konden lezen op deze blog was ik niet erg gecharmeerd door de preselecties van The Voice van Vlaanderen. Het was saaie trage TV met af en toe een mooi stukje zang, maar vooral veel geleuter. Nu de "battles" (waarom moet alles toch per se in het Engels?) begonnen zijn, kon ik eindelijk nog eens een volledige aflevering kijken zonder continu "fast forward" (neh, ook in het Engels) te moeten drukken. En het dient gezegd: dit is alvast beter TV werk. Veel minder traag, veel minder gekabbel, maar lekker opbouwen naar een strijd, en dan na de strijd de beslissing. Het kijkt lekker weg.
Het grote probleem zit hem nu vooral in het wedstrijdconcept zelf ... de "battles" zijn keihard, en als je 2 schitterende zangers die het quasi even goed doen in een duet ziet optreden van enkele minuutjes, dan volgt als vanzelf de logische vraag "waarom moet 1 van beide er nu al uit, terwijl hij/zij zich niet heeft kunnen bewijzen?". Een harde vraag, en bijna bij ieder duo-optreden kwam die vraag terug, want je kreeg echt onvoldoende tijd om in te schatten wie nu de beste of de slechtste was. Dat we dus van 8 kandidaten afscheid moesten nemen was bij wijle hartverscheurend. Ook heel vaak gaf de coach die de keuze moest maken aan dat hij/zij eigenlijk amper tot niet kon kiezen. Begrijpelijk, want 1 minuut zang/show per persoon is wel heel weinig om te beoordelen of eerder te veroordelen.
Ik heb vooral onthouden dat ik prachtige duetten heb gehoord en gezien, en heel goed ingestudeerde showtjes met een aantal prima zangers/zangeressen. Dat een aantal van hen er uit moesten vliegen is zeer betreurenswaardig. Een paar keer kon ik deels de coaches volgen, een paar andere keren was ik geschokt dat zo'n grote kwaliteitsstem er uit vloog. Denk maar aan de professionele achtergrondzangeres Wen die de duimen moest leggen voor iemand zonder stemvastheid. Vreemd hoor.
Algemene tip voor VTM: een nieuw programma "Can you Duet?" lijkt me een aanrader, want we hebben prachtige dingen gezien!
Het grote probleem zit hem nu vooral in het wedstrijdconcept zelf ... de "battles" zijn keihard, en als je 2 schitterende zangers die het quasi even goed doen in een duet ziet optreden van enkele minuutjes, dan volgt als vanzelf de logische vraag "waarom moet 1 van beide er nu al uit, terwijl hij/zij zich niet heeft kunnen bewijzen?". Een harde vraag, en bijna bij ieder duo-optreden kwam die vraag terug, want je kreeg echt onvoldoende tijd om in te schatten wie nu de beste of de slechtste was. Dat we dus van 8 kandidaten afscheid moesten nemen was bij wijle hartverscheurend. Ook heel vaak gaf de coach die de keuze moest maken aan dat hij/zij eigenlijk amper tot niet kon kiezen. Begrijpelijk, want 1 minuut zang/show per persoon is wel heel weinig om te beoordelen of eerder te veroordelen.
Ik heb vooral onthouden dat ik prachtige duetten heb gehoord en gezien, en heel goed ingestudeerde showtjes met een aantal prima zangers/zangeressen. Dat een aantal van hen er uit moesten vliegen is zeer betreurenswaardig. Een paar keer kon ik deels de coaches volgen, een paar andere keren was ik geschokt dat zo'n grote kwaliteitsstem er uit vloog. Denk maar aan de professionele achtergrondzangeres Wen die de duimen moest leggen voor iemand zonder stemvastheid. Vreemd hoor.
Algemene tip voor VTM: een nieuw programma "Can you Duet?" lijkt me een aanrader, want we hebben prachtige dingen gezien!
zondag 8 januari 2012
De Pappenheimers op Nieuwjaarsdag
Ik had op nieuwjaarsdag wat beters te doen en heb dus De Pappenheimers gemist, maar dankzij de digitale televisie heb ik hem deze week toch kunnen kijken. Ondertussen echter heb ik wel de pers gevolgd, en daarin kreeg de nieuwjaarsuitzending van De Pappenheimers ten voordele van SOS Kinderdorpen gigantisch veel aandacht. Niet zo zeer omwille van het goede doel, want daarover geen woord ... het ging allemaal maar over 1 ding: de aanwezigheid van Bart De Wever in het geweldige quizprogramma. Nu op zich al niet zo verbazingwekkend, want alles wat Bart doet krijgt overal veel positieve en negatieve aandacht, maar de gemeenschappelijke noemer in de pers was dit keer toch dat hij zwaar uit de bocht was gegaan en de concullega's van CD&V en OpenVLD genadeloos had afgemaakt.
Ik ben een grote fan van De Pappenheimers, en hoewel ik het Tom Lenaerts nog niet vergeven heb dat hij ons dit seizoen met Steven als presentator opzadelt, blijf ik toch trouw kijken elke zondag (of enkele dagen later via de Digicorder). Ik had me dus aan het ergst mogelijke verwacht na al die onheilstijdingen in de pers, maar uiteindelijk viel het allemaal nog best goed mee. Bart De Wever was gewoon zichzelf, met de droge humor die we ondertussen van hem al kenden in andere programma's en TV-optredens. Naar mijn smaak was het er nooit echt over, en de snedige opmerkingen deden eigenlijk nooit iemand echt pijn vond ik. Er was ook weer plaats voor zelfrelativering en je zag niet 1 keer iemand wegkrimpen na een opmerking, dus ik denk dat alle deelnemers het wel hebben kunnen plaatsen.
Sommige rake sneren moest je trouwens in het vertraagd of met terugspoelen beluisteren om ze helemaal te hebben. Zoals bijvoorbeeld toen Alexander De Croo zei dat zijn baby altijd huilde als hij thuis kwam (De Wever: "die heeft mensenkennis, dat kind"), en een halve minuut later toen Wouter Beke zei dat zijn kind nooit huilde als hij thuis kwam (De Wever: "duidelijk geen mensenkennis, dat kind"). Is dit fijne humor? Nee, natuurlijk niet. Maar als publiek figuur moet je met zo'n opmerkingen maar om kunnen gaan, en moet je het plaatsen binnen de context.
Kortom: zo erg vond ik het allemaal niet. En dat stuk waar alle pers en lezersbrieven dus over gingen was dan nog het kortste ook, want het team van De Wever vloog er al na de eerste ronde uit. En als ik me dan aan iemand heb zitten ergeren is het wel eerder aan mevrouw Astrid Bryan, de dame die niets meer heeft gedaan dan zichzelf een Amerikaan op te scharrelen. Ze wist echt quasi nergens het antwoord op, en als je dan leest dat ze voor alle TV-optredens zwaar betaald wordt, dan was mijn reactie al meteen dat ze haar gage beter ook aan SOS Kinderdorpen hadden geschonken, en een andere BV genomen die wel een beetje mee kon. Maar goed, de pers en het publiek smullen liever van elke seconde Bart De Wever blijkbaar, en al de rest was snel vergeten. Jammer ...
Ik ben een grote fan van De Pappenheimers, en hoewel ik het Tom Lenaerts nog niet vergeven heb dat hij ons dit seizoen met Steven als presentator opzadelt, blijf ik toch trouw kijken elke zondag (of enkele dagen later via de Digicorder). Ik had me dus aan het ergst mogelijke verwacht na al die onheilstijdingen in de pers, maar uiteindelijk viel het allemaal nog best goed mee. Bart De Wever was gewoon zichzelf, met de droge humor die we ondertussen van hem al kenden in andere programma's en TV-optredens. Naar mijn smaak was het er nooit echt over, en de snedige opmerkingen deden eigenlijk nooit iemand echt pijn vond ik. Er was ook weer plaats voor zelfrelativering en je zag niet 1 keer iemand wegkrimpen na een opmerking, dus ik denk dat alle deelnemers het wel hebben kunnen plaatsen.
Sommige rake sneren moest je trouwens in het vertraagd of met terugspoelen beluisteren om ze helemaal te hebben. Zoals bijvoorbeeld toen Alexander De Croo zei dat zijn baby altijd huilde als hij thuis kwam (De Wever: "die heeft mensenkennis, dat kind"), en een halve minuut later toen Wouter Beke zei dat zijn kind nooit huilde als hij thuis kwam (De Wever: "duidelijk geen mensenkennis, dat kind"). Is dit fijne humor? Nee, natuurlijk niet. Maar als publiek figuur moet je met zo'n opmerkingen maar om kunnen gaan, en moet je het plaatsen binnen de context.
Kortom: zo erg vond ik het allemaal niet. En dat stuk waar alle pers en lezersbrieven dus over gingen was dan nog het kortste ook, want het team van De Wever vloog er al na de eerste ronde uit. En als ik me dan aan iemand heb zitten ergeren is het wel eerder aan mevrouw Astrid Bryan, de dame die niets meer heeft gedaan dan zichzelf een Amerikaan op te scharrelen. Ze wist echt quasi nergens het antwoord op, en als je dan leest dat ze voor alle TV-optredens zwaar betaald wordt, dan was mijn reactie al meteen dat ze haar gage beter ook aan SOS Kinderdorpen hadden geschonken, en een andere BV genomen die wel een beetje mee kon. Maar goed, de pers en het publiek smullen liever van elke seconde Bart De Wever blijkbaar, en al de rest was snel vergeten. Jammer ...
vrijdag 6 januari 2012
Wie is de mol?
Als u al een flink aantal jaren TV kijkt, kent u "De Mol" nog van toen het in 1999 op de VRT verscheen voor de grote wereldprimeur. Helaas verkoos programmahuis Woestijnvis om amper 3 seizoenen van dit superpopulaire programma te maken, wat de fans Woestijnvis tot op vandaag nog niet vergeven hebben. Gelukkig brak het programma internationaal door, en werd het in vele landen opgepikt, waaronder bij onze Nederlandse Noorderburen. Daar werd het "Wie is de Mol" gedoopt, maar verder bleef het de eerste 4 seizoenen in Nederland quasi helemaal gelijk aan het Belgische concept. Okee, Angela Groothuizen presenteerde wel helemaal anders dan Michiel Devlieger, maar als echte fan zat je toch mee te genieten en te speculeren. Vanaf het vijfde seizoen werd een kleine koerswijziging aangebracht en werd het spel gespeeld met "Bekende Nederlanders".
Ondertussen zijn we januari 2012, en is "Wie is de Mol" toe aan het twaalfde seizoen in Nederland. De Avro zendt dit programma uit, dus je kan het ook in Vlaanderen probleemloos mee bekijken. De echt Bekende Nederlanders zijn de laatste paar jaar wel wat uitgedund blijkbaar, want als ik als Vlaming 1 of 2 van de deelnemers kan plaatsen is het al veel. Maar goed, dan lijkt het maar even terug alsof het met gewone stervelingen is, voor ons Vlamingen. Maakt ook niet uit, want het draait hem natuurlijk alleen maar om het programma, en niet om de deelnemers.
Kent u het programmaconcept niet? Dan heeft u al 13 jaar iets super gemist. De 10 kandidaten reizen naar het buitenland, waar ze allerlei opdrachten moeten uitvoeren. Ze zullen moeten samenwerken om de opdrachten zo goed mogelijk uit te voeren en geld te verdienen voor de pot. Maar één van hen is een bedrieger, de Mol, en die heeft als opdracht om de opdrachten te saboteren. De Mol moet dit in het geheim doen, want na elke ronde (elke twee/drie dagen) krijgen de kandidaten 20 vragen over de identiteit van de Mol. Degene die de minste goede antwoorden geeft, ligt uit het spel en gaat direct naar huis. Er is de kandidaten dus alles aangelegen om zoveel mogelijk informatie over de anderen in te winnen, vooral over diegene waarvan zij vermoeden dat die de Mol is. Het kan ook slim zijn van een kandidaat om zichzelf verdacht te maken, zodat de anderen op hem als Mol stemmen. In sommige afleveringen kunnen de kandidaten ook vrijstellingen verdienen, waardoor ze helemaal niet mee hoeven te doen met de test en dus ook niet kunnen afvallen. Het eigenbelang kan dus behoorlijk conflicteren met het groepsbelang. De winnaar krijgt de groepspot mee.
De montage is meestal behoorlijk flitsend, de achtergrondmuziek wekt wantrouwen op. De presentator lijkt continu sadistisch te zijn, en alles wordt er voor gedaan om iedereen verdacht te maken, en de makers schuwen geen montagetruukje om ons op het verkeerde spoor te zetten. Toch zitten in elke serie een aantal subtiele hints verborgen die je de Mol aanduiden. Die worden elk jaar wat verder gezocht, maar het blijft in de finale toch leuk om te zien hoe je het had kunnen weten. Elk seizoen zoeken duizenden Nederlanders mee naar de identiteit van de Mol. En ik doe al al die seizoenen ook keihard mee, want de Mol is pure televisie, soms spectaculair, maar vooral leuk om mee te zoeken naar ... wie nu eigenlijk de Mol is.
Ondertussen zijn we januari 2012, en is "Wie is de Mol" toe aan het twaalfde seizoen in Nederland. De Avro zendt dit programma uit, dus je kan het ook in Vlaanderen probleemloos mee bekijken. De echt Bekende Nederlanders zijn de laatste paar jaar wel wat uitgedund blijkbaar, want als ik als Vlaming 1 of 2 van de deelnemers kan plaatsen is het al veel. Maar goed, dan lijkt het maar even terug alsof het met gewone stervelingen is, voor ons Vlamingen. Maakt ook niet uit, want het draait hem natuurlijk alleen maar om het programma, en niet om de deelnemers.
Kent u het programmaconcept niet? Dan heeft u al 13 jaar iets super gemist. De 10 kandidaten reizen naar het buitenland, waar ze allerlei opdrachten moeten uitvoeren. Ze zullen moeten samenwerken om de opdrachten zo goed mogelijk uit te voeren en geld te verdienen voor de pot. Maar één van hen is een bedrieger, de Mol, en die heeft als opdracht om de opdrachten te saboteren. De Mol moet dit in het geheim doen, want na elke ronde (elke twee/drie dagen) krijgen de kandidaten 20 vragen over de identiteit van de Mol. Degene die de minste goede antwoorden geeft, ligt uit het spel en gaat direct naar huis. Er is de kandidaten dus alles aangelegen om zoveel mogelijk informatie over de anderen in te winnen, vooral over diegene waarvan zij vermoeden dat die de Mol is. Het kan ook slim zijn van een kandidaat om zichzelf verdacht te maken, zodat de anderen op hem als Mol stemmen. In sommige afleveringen kunnen de kandidaten ook vrijstellingen verdienen, waardoor ze helemaal niet mee hoeven te doen met de test en dus ook niet kunnen afvallen. Het eigenbelang kan dus behoorlijk conflicteren met het groepsbelang. De winnaar krijgt de groepspot mee.
De montage is meestal behoorlijk flitsend, de achtergrondmuziek wekt wantrouwen op. De presentator lijkt continu sadistisch te zijn, en alles wordt er voor gedaan om iedereen verdacht te maken, en de makers schuwen geen montagetruukje om ons op het verkeerde spoor te zetten. Toch zitten in elke serie een aantal subtiele hints verborgen die je de Mol aanduiden. Die worden elk jaar wat verder gezocht, maar het blijft in de finale toch leuk om te zien hoe je het had kunnen weten. Elk seizoen zoeken duizenden Nederlanders mee naar de identiteit van de Mol. En ik doe al al die seizoenen ook keihard mee, want de Mol is pure televisie, soms spectaculair, maar vooral leuk om mee te zoeken naar ... wie nu eigenlijk de Mol is.
Abonneren op:
Posts (Atom)